Şapînoz Enwer Karahan bergehên berfireh li ber romannivîsiya kurdî vedike, ew şahsiwarê vegotinê ye. Hespê hunera hûnandina wî rewan e lê ew hespê xwe tenê li deştên vala û berfireh nabezîne... Hin hêz û huner di Karahan û nivîskariya wî de hene ku kêm nivîskar hene ku pê nehesidin: hêza wî ya hema bêsinor ya xeyalkirinë, tecrübeyên wî yên civakî yên kûr û pirralî û rewanî û zengîniya ziman û vegotina wî. Karahan, wek ku cin be, xwendevanê xwe zeft dike û romana xwe pê dide xwendin: xwendevan mereqdar dibe ka pişti wan rêzikên ku niha dixwîne dê çi biqewime. Huseîn Mihemed Şapînozê dergeheke nû di warê romannivîsîya kurdî de vekiriye... Üsibê Bêmal Enwer Karahan bi zimanê xwe yê sade û pirî hunerî xwendevanî bi rehetî û bêwestan û bêyî ku wî ji xwendinê vebiqetîne, bi heyecan dixe û wî teşîwîqî dawiya romanê dike. Wextê mirov çîrokên Enwer Karahanî yên pêşiyê û yên dawiyê datîne ber hev, mirov dibîne ka ew çi qas di hunerê nivîsandina wan de, di kurdiya xwe ya herikbar de pêş de çûye. Evca ku romana yekê ya Enwer Karahanî weha serkeftî be, dê bêşik romanên wî yên din, eger ew binivîse, hêj ji vê çêtir û xweştir bin. Ji bo ku hûn ji vê dîtina min pişt rast bin, baştir ew e ku hûn vê berhemê bixwînin û wexteke xweş li gel derbas bikin. Sidqî Hirûrî
