Morof, çavkanîyên ku Yaşar Kemal ji bo nivîsîna İnce Memed av jê vexwarî û dewla cîhana lehengên romanên xwe jê dagirtî, lê a ku tehm û çêja wan di bîrdanka xwendevanên Kurd de her kêmmayî, bi Morofê Elîyê Evdilrehman re, ew leheng û ew çavkanî bi awayekî tam û temam cihê xwe digire û di bîrdanka xwendevanên Kurd de bi dilxweşî tê qebûlkirin. Serpêhatîya Morofê şivanê ku pişt re dibe lehengek, şoreşgerek û berxwêderekî qewî û qewîn ê gel ê ku li dijî zilm û zordestîya axa û began disekine, di esasê de, yek ji rêûresma dastan û efsaneyên di kelepûra wêjeyî a Kürtçe de jî li ber xwendevan tê raxistin.
Morof, romana serpêhatîya veguherîna gêncekî jirêzê ber bi lehengbûn, şoreşgerbûn û berxwedêrbûnekî mezin ku li dijî zilm û zordestîya axler û begleran têdikoşe.
“Weylê em kesera dengê te yî qulingî bûno. Me ji zû de ew deng û sazbendî nebihîstibû, şukir dîsa li me bû dîyar.” Êdî gişk hatin li dora Morof top bûn û ji bêsebirîyê xwe gotine Morof.”
