“Eger tu bibî ruhan, gul,
Ez ê yeqîn bibim bilbil,
Ez ê gulava te bîn kim,
Ku tu cara te bîn nekim.”
Gulistan, helbest dengê dil û zimanê xwezaya ku mirov radipêçe bi xwe ye, roman jî dengê hiş û aqil û zimanê mantiqa qewîn e. Elîyê Evdilrehman bi van helbestên xwe mîna ku vê gotinê piştrast bike derdikeve pêşberî xwendevanên xwe. Hema hema di van hemû helbestên ku her yek ji beşeke jîyana rojane, her yek ji hîseke cuda a mirovane û her yek ji qismeke civakê a cihêwazane ye, xwendevan tê de diltenikî û hestîyarîya zirav a helbestvên dibîne. Bi taybetî helbesta Ahmedê Xanî Ra wekî em serencama cîhana hundirîn a dilzîzî û a diltenikî a helbestvên dixwînin hîs dikin.
Avakarîya dengine cihêwaz ên di vê berhema helbestî a Elîyê Evdilrehman de bêguman ne kêmî deng û rengînîya di romanên xwe ê dîrokî de ava kiriye.
