…”Sen aklıma gelince hep sevgi akıyor yüreğime. Senin ölümüne sebep olanlara karşı; kin nefret yok yüreğimde. Benim yüreğim sevmiyor kini ve nefreti. Hem insan kızını severken bunlar yakışmaz bana. Yükün ağır oldu gidişinle. Yükü ağır oluyormuş böyle ani gitmelerin. Ağırlaştırıyormuş duyguları. Ama kızım, biz, kısa hayatında çok şey öğretmiştik birbirimize.
Birbirimize dualar biriktirmiştik hatırlar mısın? Özellikle geceleri. Ben seni hep sevgiyle anıyorum. Alışmıştım senli benli olmaya, varlığın ve yokluğun arasındaki yolculuğa...
Bu, yanına belki son gelişim kızım. İdam kararı verilir ve kararın incelenmesi safhasında başka cezaevine nakledilirsem bir daha mezarına gelemem; yanına gelirim. Şimdi son noktayı kalbime koyuyorum; sevgimiz hiç bitmesin diye.
Yakında görüşmek üzere; hoşça kal yüreğimin sesi, hoşça kal!”
Son kez toprağını sevip okşayıp kalktım. Giderken ardıma bakmadım. Yakında görüşecektik nasıl olsa…
