DENGÊ ZÊ

Dinya germ dibû, lê hê Çemê Zê hêza xwe ji berfa li ser çiyayên wî bajarî digirt. Pêlên ava Zê hê têra xwe deng derdixist û gur bûn. Her dema di ber Çemê Zê de derbas dibûm, çavên min li ser wî diman û diketim nava fikarên kûr. Nihêniyeke newala Zê û çemê wê hebû ku mirov digirt û dibir. Heya ji çem û newala Zê dûr nediket ew bernedidan. Min dereng zanîbû lê navê xwe ji zayînê digirt. Ew herêma zayînê bû. Nexwe zayîn li vê heremê bû. Ji ber hindê herêmeke bi nihênî bû. Ez û Yûsif, weke her du çelên Berçelan bûn. Em dereng ji bin berfê derketibûn lê kulîlkên herî temendirêj li ser me şîn dibûn. Bihara me ji hemû biharan dirêjtir bû. Em bi awaza dengê Zê aram dibûn. Ji ber wê yekê em bêyî hev nedijiyan. Weke cotegûzên bi çiqilekî ve.