Güneş batmaya başladığı zamanlarda bunun tam tersi yaşanmaya başlardı. Büyük bir iştahla içine aldığı onca insanı yine aynı şekilde dışarı püskürtürdü koca bina... Yağ kokusu ve metal şıkırtısından kurtulan işçiler, sabahkinin tersine, biraz daha mutlu bir şekilde dağılırdı sokaklara... İş bitmişti ve artık evlerine döneceklerdi. Bütün hayatları bu fabrikadan ibaret olan işçiler, emeklerini, gençliklerini, sağlıklarını bu gürültülü ve sıkıcı dört duvar arasına hapsetmişlerdi ama onlar, iş saati bittiğinde bütün bu kederlerden uzak, yine de mutlulardı. Çünkü akşam olmuştu... Ya bir meyhane köşesine gidecekler ya da evlerine dönüp acılarını unutmak için rahatlayacaklardı. Bayram sabahları onlar için çok önemliydi. Geç saate kadar uyurlar, uyandıkları zaman çok önemli adamlarmış pozuna bürünüp en güzel giysilerini giyerler, kiliseye giderler, işleri bittikten sonra yeniden yatıp uyurlardı.
